Filologia - projekty studenckie

Ta maksyma przyświeca nam w tym semestrze na zajęciach z Alternatywnych nurtów edukacyjnych. Razem ze studentami studiów magisterskich filologii obcej AHE, którzy wybrali specjalizację nauczycielską z elementami neurodydaktyki, podjęliśmy próbę wprowadzenia pozytywnych zmian w naszym najbliższym otoczeniu edukacyjnym. Przy projektowaniu zmiany, korzystamy z metody design thinking. Zdefiniowaliśmy już problemy / wyzwania, przed którymi stoimy i z którymi będziemy się mierzyć. Oto one:

• Jak oceniać postępy naszych uczniów? (studenci proponują wprowadzenie oceny opisowej, która skupiałaby się na udzieleniu uczniowi konkretnej informacji zwrotnej skoncentrowanej na jego mocnych stronach oraz która uwzględniałaby wskazówki co do obszarów wymagających dalszej pracy),
• Jak przełamać nudę na zajęciach? (studenci radzą przejęcie odpowiedzialności za proces uczenia się przez uczniów, wprowadzenie więcej kreatywności, sztuki na zajęciach)
• Jak sprawdzać wiedzę, umiejętności i kompetencje? (studenci szukają alternatywnych rozwiązań zamiast tradycyjnego sprawdzianu/testu pisemnego (który wyjątkowo nie sprawdza się w edukacji zdalnej)
• Jak uczyć empatii? (studenci szukają możliwości rozwijania empatii na zajęciach językowych)
• Jak efektywnie rozwijać umiejętność komunikowania się na zajęciach językowych? (studenci starają się wymyślić jak pomóc swoim uczniom rozwijać kompetencje komunikacyjne w niebanalny, angażujący i efektywny sposób)
• Jak reagować na błędy? (oprócz zmiany czerwonego długopisu na zielony, studenci starają się zmienić swoje i swoich uczniów podejście do błędu i procesu uczenia się w ogóle stosując tzw. „nastawienie na rozwój” czyli growth mindset)
• Jak aktywizować uczniów, również na zajęciach online?

Jesteśmy teraz na etapie opracowywania prototypów rozwiązań wyzwań, przed którymi stoimy! Inspiracje czerpiemy także z omawianych na zajęciach alternatywnych nurtów edukacyjnych, takich jak pedagogika waldorfska, edukacja montessoriańska, demokratyczna czy pedagogika freinetowska. Co wymyślimy? Co zaproponujemy naszym uczniom w ramach dobrej zmiany? Stay tuned!

Autorką kursu Alternatywne nurty edukacyjne jest dr Ola Majchrzak, opiekun specjalizacji nauczycielskiej z elementami neurodydaktyki w AHE.

“While there may not be a book in every one of us, there is so often a damned good short story.” (Jeffrey Archer)

I my wierzymy, że w każdym z nas jest historia warta opowiedzenia! Dlatego wzorem lat ubiegłych, na zajęciach z Pisania kreatywnego tworzymy nasze opowieści! Każdy student uczestniczący w kursie może wybrać swój ulubiony gatunek: romans, horror, kryminał, lub cokolwiek mu w duszy gra! Na tym etapie kursu każdy stworzył już swojego bohatera. Ale jacy to są bohaterowie! A jak opisani! Niejednokrotnie można odnieść wrażenie, że zamiast prac studentów czytamy fragmenty prawdziwych książek! Zresztą z pewnością część tych opowiadań trafi do drugiej części tomiku opowiadań studenckich pt. „Journeys in Narrative”! Będzie się działo!

Jeżeli chcielibyście sprawdzić jakich bohaterów stworzyli nasi tegoroczni studenci, zapraszamy do lektury wybranych fragmentów:

***

Meet detective Hubert Wine. It's not his best day. He stares at the window, where the raindrops turn into small rustling waterfalls. There are transparent boxes at the windowsill, with evidence from the most important cases solved by him. He has no right to have them in a private collection, but he treats them like trophies, which motivates him to further work.
He adjusts his glasses. His ophthalmologist said that with his slight astigmatism they are unnecessary, but without them the world seems blurry to him, like a child's inept drawing. The blood-red frames are his distinctive sign.
He touches his face. A harsh rustle of his several days old beard breaks the silence. Hubert smacks his lips and takes another Airwaves gum - his wife forced him to quit smoking half a year ago. She couldn't stand the smell of his skin, which was like an overfilled ashtray. And he coughed at night, which sounded like an old dog barking.
He is wearing a suit, old enough to remember old Yugoslavia.
He never pays any attention to his clothes.
Now he has a more serious problem. He must catch the murderer, before midnight.

(Autor: Kasia Kołodziejska)

***

Thomas Jardak woke up abruptly in the middle of a night with a cottonmouth and splitting headache. He was lying on the sheets strung across the bed, still wearing the uniform he had worn for his farewell party last evening. After letting out a bellowing groan, Thomas stood up and shambled slowly to the bathroom. He took a sleeping tablet from the cabinet. When he was going to swallow it, he saw his reflection in the mirror and paused. The face in front of him seemed rather round with dark, unruly hair covering much of the forehead. Below the bushy eyebrows were brown, inquisitive eyes, set close to the fairly big, hooked nose bearing some marks of a nasal fracture. Wide mouth, an unkempt beard and a skin complexion slightly darker than most Caucasssians’ completed the look of a person you do not want to mess with. The face in the mirror looked older than his 38 years, but bloodshot eyes, pasty skin, bags under his eyes and overall tiredness would make everyone look older. One could argue all these side effects of alcohol poisoning were a small price to pay for a wild, five-hour-long farewell party after serving 20 years in Directorate’s Police Force. But at that time all Thomas wanted was just to get back to his bed and fall asleep. That’s why he grabbed an additional sleeping tablet to ensure the desired effect and washed them both down with some water. After the foul taste in his mouth was replaced with a hint of chlorine, he turned off the faucet and shuffled towards his bed. On the way back to the bedroom he fought an uneven battle against the uniform’s buttons, but he had to settle with a partial victory, having managed to undo just the top two. When he fell on the scratchy blanket doubling as a bedsheet, he noticed a familiar shape of his cell phone next to the pillow. “I really need to sleep it off,” he thought. With the last fleeting glimmer of consciousness, he turned off the phone and dozed off.

(Autor: Tomasz Jardzioch)

***

‘May I take your coat, Mr. Rosselicht?’ the maid sent by Lady Karlsen asked with a trained indifference, but the corners of her eyes, barely visible under the poppy-colored hat, betrayed her slight concern. It was a rare occurrence to see a common maid to be dressed this extravagantly. Her hat was complemented with a white-red dress embroidered with, what I think was, Karlsen family coat of arms: a small red bird, a cardinal sitting on a branch of dark oak. I could not decipher other symbols on her clothing as my eyes were not as good as they were before joining The High Inspectorate.
‘Of course, my dear,’ I responded gently. ‘Can you tell me where your charming madame is? I came a long way from Munich and I much desire to speak with her. I’m afraid I simply do not have time for your services or house tours,’ I said quickly, before she managed to whisper one of the formulas that her master taught her to bully her lady’s guests.
‘She is currently occupied with preparing herself for the evening, milord. She dispatched me to help you on getting acquainted with our humble estate...’ She sighed as the true meaning of my words got to her head and she realized she wouldn’t hold me for long. ‘If you truly do not have time for this, then I guess we should head to the dining room. Our cooks are preparing the meals. However, remember that it may take some time.’
‘Splendid...’ I replied cynically to the maid, ‘Then lead me straight there, servant girl.’ 
‘I assure you we will take the shortest possible route,’ she responded with a thin smile and I realized that it was a lie. A very unpleasant attack to my crumbling patience.
Before we started our journey to the dining room, which I felt will be long anyway, probably with some boring stories about ancestors of Lady Karlsen, whose portraits were hanging proudly all over the place, I took a quick look at my poor, grey face that was clearly visible in the tall, silver mirror standing on my left. I had to look majestically enough not to disturb the honor of The High Inspectorate, and yet very modestly and trustworthy to get along with people more easily. My face was working hard on that second expression. At that time I was 36 years old, yet scars, wrinkles, and bruises buried deeply in my skin made me look like a beggar on the verge of death. And the anemia... my God! My skin was so pale that no one even expected that I am German; most people thought that I came from the far north, which was ridiculous, considering the hair, which my head was blessed with moderation, was the color of the burning tar. Only my eyes, damaged from the long nights spent at my office, reflected some of the now withered youthful glow, and even they were wrapped with horrible natural shades in the color of the maid’s dress.

(Autor: Tomasz Borkowski)

***

Darren was walking around the desk nervously. His office wasn't a very cozy place. The wooden floor was squeaky even when nobody was walking on it. The walls were grey and dirty. In the corners lazy cobwebs were swaying. It was the wind that set them in motion, squeezing through an unclosed old window. On the windowsill, as well as on the desk, there was a heap of documents, covered with dust and burned cigarettes. There were no picture frames anywhere, not even a private coffee mug. The only personal things he kept at work were his diplomas and gym clothes.
The sheriff was a chaotic person, unlike the law enforcement officers he knew, which may have influenced his success. Only he knew where to find the documents or where the spare pens were. That is why he rarely went on vacation and devoted all his time to work and further education.
He approached the portable corkboard and gently followed the colored threads with his finger. They all came from one point they hadn't reached yet. The red ones were for the murdered and the blue ones for the evidence found at the crime scene. There was another thread on the board – a lilac one. This one indicated a photo from the city surveillance system, where a young brunette entered a blue Ford. Darren knew he had to find her at all costs and his technicians were on her trail.
After a while, he heard that someone came into the office.
‘I've got a witness for you,’ the Deputy Sheriff said, leaving more documents on the table.
Darren turned around. At the door he saw her – his future victim, Lily.

(Autor: Sylwia Szpecińska)

„Journeys in Narrative” to tomik opowiadań studenckich, który powstał z inicjatywy dr Olgi Majchrzak, prowadzącej kurs pisania kreatywnego dla studentów I roku filologii angielskiej.

Studenci, pisząc opowiadania, rozwijają swoje umiejętności językowe, głównie w czytaniu i pisaniu w języku angielskim. Przy okazji zapoznają się też z ciekawymi tekstami anglojęzycznymi, dyskutują o nich, aby później samemu spróbować swoich sił w stworzeniu opowiadania w języku angielskim. Najlepsze z nich, które powstały podczas ubiegłorocznej edycji kursu, znalazły się w wydanym właśnie tomiku opowiadań.

Nowy sposób myślenia
Ponieważ „Podróże po narracjach” to zbiór opowiadań napisanych w języku angielskim, ich autorzy, oprócz posiadania bogatej wyobraźni, musieli wykazać się także odpowiednimi umiejętnościami we władaniu językiem angielskim. Niektórzy, jak Zuzanna Marciniak, nie napotkali większych trudności.
– Nie widzę większej różnicy w pisaniu w ojczystym języku a w języku obcym. Zawsze lubiłam pisać. Kiedyś próbowałam nawet swoich sił w pisaniu książek. Moja wyobraźnia działała w ten sam sposób niezależnie od języka, którego używam – wyjaśnia Zuzia.
Innego zdania jest Adrianna Krawczyk, która uważa, że pisanie w innym języku niż ojczysty wiąże się z pewnego rodzaju zmianą osobowości. – Używanie języka obcego zmienia styl autora oraz treść, ponieważ język obcy prowokuje do myślenia w inny sposób. Pisarze, szukając w swoich głowach odpowiednich słów, często tworzą zdania, które nigdy nie powstałyby w języku polskim – twierdzi Ada.

Inspiracje czerpane z rzeczywistości
Studenci pytani o to, skąd czerpali inspirację, odpowiadają, że pomysły przynosi samo życie. – Nie wybiegam daleko w poszukiwaniu tematu. Często dużo można odczytać z obserwacji otaczających nas ludzi. Niekiedy jednak wystarczy jedynie zaczekać na impuls, sygnał niewiadomego pochodzenia. Gotowy pomysł potrafi narodzić się w ułamku sekundy. Umie wejść do twojego umysłu i powiedzieć: „Już jestem.” – tłumaczy Jakub Syguła, autor opowiadania pt. „The Attempt Day”. Dodatkowym bodźcem do pisania jest po prostu sztuka. – Inspiracja rodzi się w ciekawy sposób. Oglądam jakiś film, potem „doczytuję” różne rzeczy na dany temat i sklejam to we własną opowieść – mówi Natalia Tutucka, dla której pisanie od dawna jest pasją.

Kurs ku rozwojowi
Praca nad tomikiem nie tylko pozwoliła studentom rozwinąć umiejętności językowe, zyskali także radość i odwagę w pisaniu. – Niesamowitym doświadczeniem było porównanie pierwszej wersji opowiadania z ostatnią. Dzięki temu mogłem zobaczyć postępy, które zrobiłem – mówi Jakub. Dla niektórych to początek przygody z pisaniem. Tomik ten to także możliwość pochwalenia się talentem graficznym. Autorem okładki i jednego z opowiadań jest Karol Niedźwiedź.

Podróż zakończona happy endem
Tytuł tomiku „Podróże po narracjach” nawiązuje do idei podróży i zestawia ją z procesem pisania. Już sam moment zrodzenia się pomysłu na tekst, to początek naszej podróży. Po drodze czeka nas wiele niespodzianek i wyzwań, którym trzeba stawić czoła. Bo nasza podróż nie zawsze jest łatwa i przyjemna – są momenty zwątpienia, kiedy nie wszystko idzie po naszej myśli. Czasem borykamy się z brakiem weny. Czasem nie jesteśmy w stanie dostatecznie dobrze ubrać naszych myśli w słowa. Ale w końcu przychodzi ten moment, kiedy dopisujemy ostatnie zdanie i wiemy, że nasze dzieło jest już gotowe. Wreszcie widzimy cel naszej podróży, dobijamy do portu lub odpoczywamy na szczycie i rozkoszujemy się roztaczającymi się widokami. Dla tego momentu warto jest znieść wszelkie niedogodności podróży!

W tym roku na zajęciach z pracy z uczniem o specjalnych potrzebach edukacyjnych pracowaliśmy ze studentami z Erasmusa nad przygotowaniem pomocy edukacyjnych, które wzbogacą ich nauczycielski warsztat w pracy z uczniami z dysleksją rozwojową.
Po semestrze powstały cuda myśli nauczycielskiej, które będą stosowane na lekcjach języka angielskiego w Hiszpanii. Pomoce okazały się uosobieniem metody wielozmysłowej.
Gratulujemy studentom i ich opiekunowi merytorycznemu - dr Patrycji Ostrogskiej!