W ramach zajęć z terapii zajęciowej studentka zrealizowała projekt, którego głównym celem było:
- rozpoznanie potrzeb klientki,
- utrzymanie stanu psychofizycznego na dotychczasowym poziomie, spowolnienie zmian zachodzących w pamięci klientki,
- przygotowanie jej do skorzystania z pomocy fachowej opiekunki i pomoc w akceptacji nowej sytuacji,
- pogłębienie, rozszerzenie i weryfikacja posiadanej oraz zdobycie nowej wiedzy potrzebnej w pracy z seniorami oraz zdobycie dodatkowego doświadczenia przez prowadzącego spotkania.
Realizowany projekt dotyczył 78-letniej klientki, mieszkającej samotnie, poruszającej się z trudnością, chorującej na cukrzycę i mającej problemy z kręgosłupem. Do tej pory klientka dawała sobie radę w miarę sama, z małą pomocą sąsiadów (np. cięższe zakupy). Jednak po stwierdzeniu demencji i pobycie w szpitalu zauważalne stały się pierwsze problemy z pamięcią, takie jak kłopoty z przypomnieniem sobie rzadziej używanych słów, nazwisk, nazw, szukanie przedmiotów itp.
W ramach realizowanego projektu studentka skupiła się na pomocy w przygotowaniach przedświątecznych:
- wypisywanie kartek z życzeniami do rodziny i znajomych (wyszukiwanie adresów itp.), przygotowanie do wypieku ciastek (wybór przepisów, sporządzenie listy niezbędnych zakupów)
- wspólne pieczenie ciasteczek na święta
- ubieranie choinki, dekorowanie mieszkania
- oglądanie starych zdjęć z rodzinnej miejscowości, rozpoznawanie sfotografowanych miejsc
- trening pamięci
- pomoc z przygotowaniu ubrań, przedmiotów, dokumentów lekarskich potrzebnych w razie nagłej potrzeby zgłoszenia się do szpitala;
Studentka bardzo pozytywnie oceniła projekt, uznając że był on ciekawym doświadczeniem, bowiem pierwszy raz miała okazję pracować z podopieczną w jej środowisku domowym.
Potwierdziło to fakt, że praca z osobą z demencją to też praca z jej rodziną, opiekunami.
Nie zawsze mają oni świadomość i wiedzę dotyczącą pomocy jakiej mogą i powinni oczekiwać od systemu opieki zdrowotnej społecznej w naszym kraju. Poza tym powinni oni zostać wyposażeni w wiedzę na temat danej choroby a nie tylko otrzymać diagnozę i recepty; jeszcze brak u nas ścisłej współpracy lekarzy z opiekunami, szczególnie w małych miejscowościach gdzie nie mogą oni liczyć na pomoc stowarzyszeń czy miejsce w domu dziennego pobytu. Wiedzą tylko, że mogą starać się o miejsce w domu opieki czy zakładzie opiekuńczo-leczniczym, chociaż mają świadomość, że miejsca są ograniczone. Często po podjęciu decyzji o oddaniu chorego do takiej placówki w małych środowiskach dotyka ich stygmatyzacja – to są ci co oddali rodzica do przytułku jak już nie był potrzebny… Takie postrzeganie domów opieki (jako umieralni) także powinno się zmienić w świadomości społeczeństwa; to miejsce, w którym jest życie i można jeszcze czerpać z niego radość i rozwijać pasje.